Símun er fastur fúsur í Gjónni

Hetta var ein av teimum dimmu døgunum. Mjørkin lá oman á Barmsbrekku, og tað var illturt. Hann andi eystaneftir, og seinnapartin slapp hann inn um Kall. Væl av fólki møtti upp, og dagurin eydnaðist heilt væl. Nógv kom burturúr. Lítið órudd rekst í bygdini, so tær flestu kreftirnar fóru til hamping og fríðking. Trappurnar í Gjónni fingu ein umgang við brandslanguni. Rundan um Bygdarhúsið, Niðri í Túni og á Niðaru Brúgv vóru eisini vatnslangur havdar á lofti. Handverkararnir - teir, ið dugdu at brúka hendurnar - evnaðu nakrar fínar benkur úr SEV-pelunum, ið lógu Heimi á Rættini. Benkurnir eru settir upp ymsastaðni á uppdyrkingarvegunum innangarðs.

Theodor á Búgvabarmi 2009

Aftur hevur Theodor latið okkum eina av sínum fjálgu hugleiðingum, og vit vóna og vænta fleiri av hansara hondum:

Um hetta mundið vóru fýra handlar í bygdini. Tá vóru um leið 280 fólk í bygdini og meiri enn 50 skúlabørn. Tað sást stórur munur á, tá ið allir fiskimenninir vóru farnir. Tá høvdu mammurnar nógv at gera. Sum ein skilalækni tók til: Hin føroyska húsmóðirin hevur altíð verið framúr góð og dugnalig. Í summum húsum vóru 10 børn. Tá í tíðini var skúlalagið øðrvísi, tí skúlabørnini fingu nógv at lesa uppá heima við hús. Í bygdini hjá okkum vóru fleiri konur, sum tóku skúlabørnini til sín at læra tey at lesa, og hetta lætti nógv um hjá mammunum.

Funningsmannasteinur

Heini bóndi í  Jákupsstovu við Gjógv (Heyne Andreesen (1771-1850) var (er) ein víða kendur maður. M. a. hava Skraddarin, Sigurd í Hoygarðinum og bróðir (Petur Jacob) skrivað um hann, so í so máta er ikki so nógv at leggja aftrat, men nú ein dagin hoyrdi eg nakað áhugavert, ið eg ikki havi hoyrt áður.

 Á Toppi (2008)

Theodor á Toppi (Theodor Hansen, f. 1935) hevur aftur verið so fittur at senda okkum eina av sínum mongu hugnaligu  hugleiðingum um heimbygdina: 

ÁRSTÍÐIR Í HEIMBYGDINI 

Eg má ásanna, at allar árstíðirnar í heimbygdini vóru líka áhugaverdar og spennandi. Hvør árstíð hevði sítt, sum hugtók børnini. Staðurin, har spælt varð, varð bara fluttur millum fjals og fjøru. Veturin bar sítt, sum nam við Kríggið. Teir góðu kavadagarnir vóru minniligir. Vit akaðu skíð og stóðu á skoytum; men hvørki skíðifjøl ella skoytur vórðu keyptar í handlinum. Alt varð heimagjørt. Eftir Kríggið fekk eg eina jarnsleðu úr Danmark. Mamma hevði, síðan hon var tólv ára gomul, skrivað saman við tveimum donskum gentum og einari gentu í Íslandi. Soleiðis læt Jóhan Kallsoy eisini børnini læra mál. 

Tað var ein sjáldsom sjón, tá ið vit litu út á Norðhavið. Á vetrardegi mundi mangan vera hirðisligt hjá enskum trolarunum og krígsskipum at liggja har. Tá var Norðhavið átókt eini bygd um kvøldið. Annars plagdu hesi skipini mangan at fara inn á Funningsfjørð at kroka. Henda krígstíðin ávirkaði ikki nógv okkum børn. Vit spældu frá morgni til myrkurs, eins og einki var á vási.