
Frá vinstru: Dánjal í Katrinarstovu og Jakku á Reyninum
Dánjal í Katrinarstovu (úttalað Katnasto) (Daniel Johannesen 1895 – 1988), úr Funningi, var ein stillførur, vitandi og áhugaverdur persónur. Dánjal var av sonnum av “tí góða, gamla slagnum”. Hann var ein av teimum mongu eldru og fittu funningsmonnunum, ið mann kom at kenna, tá ið vegarbeiðið bygdanna millum var í hæddini seinnapartin í 1950unum og nakað inn í 1960ini. Dánjal doyði á Ellisheiminum í Runavík í 1988 eftir at hava verið har í nøkur ár. Fleiri ferðir vitjaði eg hann har og fekk hann at greiða mær frá staðanøvnum í Líðini (Gjógv) og í Sáttarenni. Og sum hann visti væl. Ein dagin nevndi hann øll nøvnini fram við landi av Múlanum (Funningsmúla) og inn á Ósasand (í Funningsfirði). Tá ið eg dagin eftir vitjaði hann í somu ørindum, læt í honum: “Gott, at tú komst, tí at eg havi gloymt tvey nøvn, sum komu fram fyri meg í nátt!” Hann greiddi mær ikki bara frá staðanøvnum, men frá bæði einum og øðrum. Eg havi valt nøkur brot burturúr, ið eg haldi vera áhugaverd og fitt og lýsa eina verð, ið vit hava gott av at hoyra um.
Dánjal fortelur:
Eg havi borið mangan deyðseyðin til hús, og bara gorið bleiv stoytt úr vombini, tí hon skuldi kókast til matna. Hjá teimum gomlu fór einki til spillis, hvussu vánaligt tað so var. Tá ið okkurt heilt vánaligt kjøt av deyðseyði var í trognum, so kundu tey taka til : “Et bara – gott hevur verið.” Tað vil siga, at tað var gott, áðrenn tað bleiv rak ella doyði.
Vóru trý stykkir heil í krovinum, so skuldi býtast út til jørðina. Fyrst bleiv býtt í fimtingar, so tað var smáligt. Tann, ið fann og fletti deyðseyðin, átti avroðini. Vóru færri enn trý stykkir heil, so átti tann, ið fann deyðseyðin, alt uttan skinnið. Tá ið liðugt var at fletta, so varð farið við deyðseyðaboðum, tí nú skuldi býtast. Skinnið bleiv turkað og býtt á veðragjólingum (trettanda - 6. januar). Skinn og ull høvdu nógv virði, og veðragjólingarnir høvdu so lítið at týða aftan á brundtíðina, so at teir blivu bara dripnir. Trý deyðseyðaskinn vóru mett sum ein veðragjólingur, og tað sigur okkum ikki so lítið. – Veðragjólingarnir blivu ikki føddir inni tá – tað kom nógv seinni – kanska í tretivunum (1930unum). Tey plagdu at taka til, at veðragjólingur var fastur nýggjársdøgurði í Lamba. - Var mergurin harður, so var seyðurin mergjaður, men var mergurin bleytur, so var seyðurin ikki mergjaður, og tann mergurin smakkaði saltur.