Derhard Jógvansson, prestur - í góðum og tryggum hondum.

Gudstænastan í Gjónni í ár – 03.08.25 – var tann áttanda í røðini. Tann fyrsta var í 2016, men í 2020 og 2021 boykottaði korona tað heila, so tá var einki í Gjónni.

Veðrið í ár var mestsum kopi av veðrinum í fjør, tí tað regnaði nokkso illa, tá ið kappróðrarbáturin ”Báran”, úr Hvalvík/Steymnesi, skjútsaði prest og rundaði Usina, væl ansaður av bjargingarbáti úr Klaksvík. Tað sleit í, tá ið prestur steig á Helluna, og undir sjálvari gudstænastuni skein sólin av og á.

Prestur hesaferð var Derhard Jógvansson, sum starvast í Havn, men um hann hevur nakra ávirkan á veðri og vindi, tað eru ikki míni orð.

Ein partur av prætikuni snúði seg um frið – og um frið við Guð. Nútíðarmenniskju eru so upptikin og strongd – alt koyrir við fullari ferð – og allir hugsandi miðlar mala uttan slit, so tað er so torført at binda frið.

Millum annað segði prestur, at hann í nakrar dagar hevði verið í Løgumkloster, í Suðurjútlandi, fyri at binda/finna frið við seg sjálvan og við Guð, og at tað vóru gevandi dagar. –

Sannleiksorð, prestur!

Arni Brattaberg, úr Vági, var høvuðsformaður undir allari vegagerðini.

 ”Abbi, hví hevur tú ongantíð verið til skips?” spurdi ein abbasonur meg nú ein dagin. ”Tað skal abbi so væl siga tær, góði. Tað var eingin koyrivegur til Gjáar, tá ið abbi var smádrongur, og hevði abbi farið til skips, tá ið hann var vaksin, so kom eingin koyrivegur til Gjáar.” Hetta skilti abbasonurin sjálvandi.

Nakrar dagar seinni fóru vit ein túr til Gjáar, og tá ið vit komu um Neytaskriðuna og síðani millum Áirnar, koyrdi eg í harðari lagi fyri at fáa bilin at hoppa eitt sindur á tí alduta vegnum, og tá letur í abbasoninum: "Abbi, hví hevur tú gjørt so nógvar hoppur á vegnum?""Á, góði, tað hevur abbi gjørt, fyri at abbi ikki skal sovna, tá ið hann koyrir til Gjáar." Hetta skilti abbasonurin eisini.

Hesir spurningur settu (veg)tankarnar í gongd. Í 1958 konfirmeraðist eg á Eiði – og onnur frá Gjógv vóru Sedea, Páll, Óli og Helgi. Vegarbeiðið var tá í fult sving, so vit gingu frá vegendanum undir Neytaskriðuni og yvir á hin endan – Eiðismegin -  yviri á Vombini. Eina viku gistu vit so á Eiði, og tá ið Brimnes, prestur, hevði konfirmerað okkum, gingu vit aftur millum vegendarnar til Gjáar.

Onkuntíð má mann binda frið

Leygdagin 07.06.25 var tann árligi ruddingardagurin í ár. Mannagongdin var hin sama. Á tí matliga økinum í Bygdarhúsinum var morgunmatur klokkan 10 og døgurði klokkan 17.

Við morgunmatarborðið reistist Kristian Jákup og vísti á ein nýggjan málning, sum var komin at hanga í matarsalinum. Síðani greiddi hann frá, at málningurin var ein gáva til Bygdarhúsið frá Marjuni Niðri í Geil (Marjun Slættanes) – her norðuri eisini kallað Lítla-Marjun, tí ein størri (eldri) Marjun var í Niðara Hoygarði.

Málningurin, ið er av Mikladali, er málaður av listakvinnuni Poulinu Joensen, ið var gift við Jákup Bernhardi Niðri í Geil – betri kendur sum Bernhard Brim. Skoytast kann uppí, at Marjun er bróðirdóttir Jákup Bernhard, so at málningurin bæði so og so peikar oman í Geil. Marjun eigur tøkk uppiborna fyri hendan dýrgripin.